Είμαι από’κείνους που στο δρόμο πάντοτε φοράν κουκούλα
από εκείνους που αν εισαι θα σ’αποκαλέσουν τσουλά
πάντα μάχιμος στην πρώτη γραμμή, ποτέ στη ζούλα
καρδιές που βάζουνε φωτιές, ρε βλάκα δίσκους πουλά.
underground ζούμε, ναι, underground εκπροσωπούμε
σαλόνικα κανονικά και βρωμικα το ζούμε
σκοτάδι όταν πέσει θα βγούμε για ν’απλωθούμε
αν δεις καπνούς στον ουρανό, κάπου εκεί θα ζούμε
βασιλεύουμε, πάντοτε αποφεύγουμε τα φώτα
ρωτά πρώτα για’μας, κι ύστερα φύγε σαν την κότα
δεν ενοχλώ μα αν με ενοχλήσεις θα σε δω
στο δρόμο μου να σκύβεις και ν’αλλάζεις στενό
κι αφού το ξέρω, με βλέπεις πλέον και δε με χαιρετάς
έχε τα μούτρα τουλάχιστον στα μάτια να με κοιτάς
πολύ μιλάς, και λίγα κάνεις, κολλητέ τι τρέχει
εγώ ξέρω, όταν έφτυνα νομίζατε πως βρέχει
τώρα τι όλοι μου σηκώσατε τη μύτη
όλοι απο πρόβατα τώρα γίνατε λύκοι
γράφω για τ’αλάνια που τα βράδια δεν πάνε σπίτι
Κωλοδάχτυλο ψηλά πόσους γλίτωσαν από λιτη
Ανάβουμε φωτιές, σκιές γινόμαστε τα βράδια
Μεταμορφωνόμαστε, περιπλανιόμαστε κάποια καβάτζα
θα βρεθεί δεν αγχωνόμαστε, ψαχνόμαστε,
μάτια κατακόκκινα, κλειδώστε πόρτες γιατί ερχόμαστε.

Τα βραδια τα βραδια μου ειναι φωτια
τα βραδια μου ειναι γινομαι καπνος
τα βραδια μου γινομαι ονειρα και αλητεια
αχα και παει καπως ετσι...

Γιατί τα βράδια, τα βράδια γίνομαι φωτιά
με τα αλάνια και τριγυρνάμε σε στενά
παιδιά τζιμάνια όσο μπορούμε δε θα αλλάξουμε,
Κοιτάμε ψηλά γιατί ψηλά πρέπει να φτάσουμε.
Γιατί τα βράδια, τα βράδια γίνομαι φωτιά
με τα αλάνια και τριγυρνάμε σε στενά
Παιδιά τζιμάνια όσο μπορούμε δε θα αλλάξουμε,
κοιτάμε ψηλά γιατί ψηλά πρέπει να φτάσουμε.

Σκοτάδι έπεσε ξανά στην πόλη μου τα mics παίρνουν
φωτιά εδώ που η ζωή κυλά χαλαρά γενικά
υπάρχει πρόβλημα ακούω mc’s μα δε βγάζω νόημα
έλλειψη σεβασμού υπάρχει, κάποιοι ζηλεύουν μόνιμα
έτσι πάει, μένεις μ’αυτους που σε κρατάνε,
Μ’ αυτούς που τα βράδια μαζί σου πίνουν τριγυρνάνε,
Σαν κοπρόσκυλα, ποτέ δε γνώρισαν αφεντικό τους
Σεβασμό κι αγάπη στα crewz που με θεωρούν δικός τους.
Σεβασμό, έχω δώσει για να απαιτώ
Λυπάμαι μα με ψίχουλα μαν δε θα αρκεστώ,
Στη χιπ χοπ φάση στη Σαλόνικα ρώτα ποιος είμαι εγώ
Δε γράφω ραπ τα βράδια, για να με κάνουνε γνωστό.
Εγωιστικό, αν θες πες με κομπλεξικό
Που στραβώνω όταν θιγόμουνε κάτι που αγαπώ
Τη μουσική που ακούω, την κουλτούρα που εκπροσωπώ
Μετά από τόσα χρονιά έχω δικαίωμα σ’αυτο
Φτύνω ξυραφια, που κοβουνε το δέρμα σαν χαρτί
Κρυμένα κατω απ’τη γλωσσα μου, φονική τεχνική.
Γράφω μουσική απ’τη στιγμή που είναι βαρύ μα το σηκώνω
Είμαι μικρός όμως γίγαντας σαν το Hulk δεν νιώθω πόνο.
Βαρύς κι ασήκωτος δηλώνω, σαν τον Τζον, σαν τον κακά
κατηγορίας βαρών βαρώνος και ο χρόνος
δείχνει πως τρέχουν και δε μας φτάνουνε
Οι ρουφιάνοι, τα γλυφτράκια κι οι προδότες να πεθαίνουνε.

Κάτι τέτοια βράδια που δεν μπορώ να κοιμηθώ
γράφω μουσική...

Γιατί τα βράδια, τα βράδια γίνομαι φωτιά
με τα αλάνια και τριγυρνάμε σε στενά
παιδιά τζιμάνια όσο μπορούμε δε θα αλλάξουμε,
Κοιτάμε ψηλά γιατί ψηλά πρέπει να φτάσουμε.
Γιατί τα βράδια, τα βράδια γίνομαι φωτιά
με τα αλάνια και τριγυρνάμε σε στενά
παιδιά τζιμάνια όσο μπορούμε δε θα αλλάξουμε,
κοιτάμε ψηλά γιατί ψηλά πρέπει να φτάσουμε.