Παλεύει λίβας το βοριά
κι η ανατολή τη δύση
κι ο νους παλεύει την καρδιά
που δεν μπορεί να λησμονήσει

Όπου κι αν πάω εδώ γυρνώ
όπως μου στρώνεις να κοιμάμαι
όσο σε βλέπω σε ξεχνώ
μα όσο σ’ αγγίζω σε θυμάμαι

Άσε με στ’ όνειρο να ζω
και τη ζωή μου ας ρημάξω
το ξέρω πως είναι χαζό
μα είναι αργά δρόμο να αλλάξω

Τι κι αν μου έγινε η φυγή
μοναδική καταφυγή μου
καπνός με άρωμα δριμύ
για την αγιάτρευτη πληγή μου