Αλλού ματώνει η ομορφιά κι αλλού το αίμα στάζει
κανείς ποτέ δε διάβασε του ανθρώπου την ψυχή
σ’ αυτό το παλιοκάραβο η βάρδια μόνο αλλάζει
κι εσύ ως πότε με ρωτάς ετούτη η βροχή

Περνούν μπροστά μας πρόσωπα που φύγαν ξαφνικά
σαν κέρινα ομοιώματα πάνω σε μια σχεδία
φετίχ από άγνωστες φυλές και φίλτρα μαγικά
που ένας παράταιρος Σεβαχ πουλάει στην πλατεία

Σειρήνα ακούγεται μακριά η πόλη ξαγρυπνά
μια τέτοια νύχτα του άπιαστου μάς έπιασε η μέθη
μα όσο ένα σώμα φλέγεται το δίκιο μας κρατά
όποιος αέρας και αν φυσά ο "μύλος" πάντα αλέθει

Αγάπη που ξεχάστηκες στης νύχτας το μπαλκόνι
όσες κι αν πέρασες βροχές δεν έμαθες ακόμη
γίνεται τ’ όνειρο καπνός η μέρα σαν χαράξει
θέλει σκοτάδι τ’ όνειρο και τ’ άστρο για να λάμψει

Φύλλα υγρά τα μάτια σου σε βάτο φλεγομένη
από φωτιά σ’ άλλη φωτά πια τι να φοβηθώ
με ζήλο νεοφώτιστου ξανά σ’ ακολουθώ
όποιου του μέλλει να χαθεί ποτέ του δεν πεθαίνει