Μοιάζει μ’ ένα παιδί μα κουβαλάει χρόνια,
έχει ακόμα ζωή.
Μοιάζει μ άσπρο χαρτί μα έχει λόγια επάνω
και θέλει με προσοχή να τα λέω εγώ.

Κι όλο ακούω πως έγραφαν οι άλλοι.
Κι όλο ακούω πως αγαπάν οι άλλοι.

Μιλάει σαν να `ναι παιδί μα ακούω βραχνάδα
στα πιο γλυκά μυστικά.
Μοιάζει μ’ άσπρο πανί στο πρώτο του ταξίδι,
πρώτο πλανάρισμα το ίδιο και για μένα.

Κι όλο ακούω πως ταξιδεύουν άλλοι.
Κι όλο ακούω πως αγαπάν οι άλλοι.