Ήταν παράξενη η νύχτα μας,
δε μας ξημέρωσε ποτέ
αυτή ήτανε η καταστροφή μας
κι η νύχτα δεν έπεφτε ποτέ.

Όλοι παίξανε το ρόλο τους
ρόλο μπάσταρδο, μουγγό
κρύψανε τον εαυτό τους,
γι’αυτό κι ενώ αποχωρώ.

Πάρε με μαζί σου μακριά,
μέχρι να τελειώσει το βλέμμα τους
Πάρε με μαζί σου μακριά,
μέχρι να στερέψει το αίμα τους.

Μας βρήκανε μέρες αργότερα
σε ένα κρεβάτι αγκαλιά
τα μάτια κοιτούσαν χαμηλότερα,
λουλούδια πετούσαν σαν πουλιά.

Τώρα πλανιόμαστε στα σύννεφά,
παραμιλάμε σιωπηλά
κι όμως, τα άσχημα τα μάτια τους
θα μας κοιτούν παντοτινά.