Είναι κάτι εικόνες
που επειδή δεν ξέρω πως να τις ονομάσω
τις λέω μαγικές.

Είναι κάτι νύχτες
που ξυπνάς μ ‘ένα συναίσθημα
κάτι σαν νοσταλγία,
μια μικρή πικρία.

Και βλέπεις να ’ρχονται καταπάνω σου
κάτι σαν τεράστια σπιρτόκουτα
με εικόνες απ’ τη ζωή σου,
με μαγικές εικόνες
να βγάζουν πόδια και να σε κυνηγάνε.

Είναι κάτι ώρες
που επειδή δε θέλω πια να τις θυμάμαι
τις λέω παρελθόν.

Κι είναι κάτι μέρες
που επειδή φοβάμαι να τις αντικρίσω
τις λέω μακρινές.

Και βλέπεις να `ρχονται
καταπάνω σου
κάτι σαν τεράστια μπαλόνια
με πρόσωπα των γνωστών σου
σαν μαγικές εικόνες
να βγάζουν δόντια,
να θέλουν να σε φάνε.

Είναι μια γυναίκα
που επειδή φοβάμαι,
που επειδή δεν ξέρω
τη λέω θεά.

Ίσως να είναι τα τέσσερα τριαντάφυλλα
που μύρισα χθες βράδυ,
Ίσως να είναι οι μέρες
που περνούν μ’ εμένα στο σκοτάδι.