Μου `παν πως στις ανθρώπινες καρδιές κρύβεται ένας φόβος
κι ότι έφτασε πρώτα σε μας σαν τη βροχή στα πιο ψηλά βουνά.
Περίμεναν στο πέρασμα το αιώνιο, μα δε φάνηκε ο χρόνος.
Τρομάξαν, δοξάσαν κι αγαπήσαν, μα τίποτα ξανά.
Ακούσαν για ένα λυτρωτή ρακένδυτο σακάτη
που έχει μαζί του ένα παλιό από οξιά ραβδί,
έχει αύρα θαλασσινή και στα μάτια του αλάτι.
Αν όντως, έτσι είναι, κάπου τον έχω ξαναδεί.

Τον έχω δει στην τελευταία τη γουλιά σε πάτο ποτηριού.
Έχω δει να τον κεντάνε με μανία σε φλέβα του χεριού.
Έχω ακούσει πως πηγαίνει κρυφά συνέχεια απ’ τα σχολειά
'Εχω δει να του μιλάνε κάθε πρωί πριν πανε στη δουλειά.

Πως να το περιγράψω

Έχω ακούσει να τον κάνουνε τραγούδι, τον έχω δει και σε καμβά.
Κάπου τον είδα να δακρύζει και να γελάει κάπου στραβά.
Κάποιοι τον ξεδιψάσαν μ’ αίμα παράξενο κι αυτό.
Αν υπάρχει αυτός ο φόβος, είναι πράγμα αλλόκοτο.

Πως να το περιγράψω
Φτωχά κι όσα γράψω.
Πως να τ’ αντικρίσω
αλλού θα γυρίσω.

Κοντά στο πέρασμα του αιώνιου κόμβου
μ’ έπιασε τ’ άρωμα του αλλόκοτου φόβου.
Πως να το περιγράψω
Μου αρκεί το ανάθεμα που σέρνει το βιος μου,
νεογέννητο πλάνεμα σκιά όλου του κόσμου.
Πως να σ’ αντικρίσω