Νυστάζει η πόλη, το φεγγάρι περιμένει
Λίγοι περνάνε βιαστικά μες στη βροχή
μια ξεχασμένη να θυμίζει επιστροφή
Άρχισε πάλι μια κιθάρα να επιμένει

Κι εμείς με ήχους που δε φτάνουν πουθενά,
ούτε στα χείλη της γυναίκας που αγαπάμε,
είμαστε εικόνες που προβάλλονται αργά
σαν ένα σύνθημα παλιό που δε θυμάμαι

Ένα τραγούδι με γλιτώνει κάθε βράδυ
Μέσα στα μάτια μου το όνειρο θολό
Η λησμονιά που σκάλωσε μες στο πιοτό
πόσο να μοιάζει στη ζωή μας που περνάει

Κι εμείς με ήχους που δε φτάνουν πουθενά,
ούτε στα χείλη της γυναίκας που αγαπάμε,
είμαστε εικόνες που προβάλλονται αργά
σαν ένα σύνθημα παλιό που δε θυμάμαι