Έχεις μεγάλη ιδέα για τον ωραίο σου εαυτό,
μα η ακτινογραφία μου σε δείχνει μικρό.
Κοίταξε γύρω σου είναι όλα νεκρά
κι όμως ανασαίνουν και κλαίνε σιωπηλά

Ένας κοινός, μικρός άνθρωπος,
που κλαίει και γελάει όποτε θέλουν αυτοί.
Ένας κοινός, μικρός άνθρωπος,
που έχει μάθει να πληρώνει για οτιδήποτε ζει.

Λέω για σένα ανθρωπάκο.
Μια μαύρη κουρτίνα σου κρύβει το φως
και νιώθεις μικρός μα πλήρως ελεύθερος.
Πιστεύεις τυφλά σε λόγια λαμπρά
και σηκώνεις ψηλά πληρωμένα κορμιά.
Το μυαλό σου ακουμπάς στ’ ακριβά τους γραφεία,
ποτισμένος καλά απ’ την κάθε θρησκεία.

Ένας κοινός, μικρός άνθρωπος,
που κλαίει και γελάει όποτε θέλουν αυτοί.
Ένας κοινός, μικρός άνθρωπος,
που έχει μάθει να πληρώνει για οτιδήποτε ζει.

Λέω για σένα ανθρωπάκο.
Λέω για σένα…

Δε σ’ έχω ικανό να με κατάλαβες απόλυτα,
μα πρέπει να σου μείνει κάτι απ’ όλα αυτά.
Γι’ αυτό στο λέω ξανά για τελευταία φορά,
υπάρχει ευτυχία μα ψάξε βαθιά...ανθρωπάκο.