Γαϊδούρι που τ’ αφήσανε μες τη βροχή στον ήλιο
χρόνια το είχαν στη δουλειά μα τώρα πια δε βλέπει.
Φοβήθηκαν και τις πληγές, τα χρόνια του σκαριού του
κι ελπίζουν μέσα στη σιωπή και το χαμό του να `βρει.

Είναι η φωνή που τρέμουνε μήπως και τους θυμίσει
τη μοναξιά που τους μιλά πριν πέσουν να πλαγιάσουν
για τα θεριά που πείναγαν και τώρα πια κοιμούνται.

Όταν ο φόβος τους νικά κι αρχίζει το κυνήγι
θυμούνται κάθε του κλωτσιά
και τη σκληρή φωνή του.

Να τους δω να τους χαρώ.