Σου τάξαν τέλος μυθικό πολυτραγουδισμένο
έμοιαζε ξένο, μα το είχες στο μυαλό σου σφηνωμένο
σαν ρίζα που σκίζει το βράχο μέσα στο χρόνο.
Σε κεράσανε ψέμα για όσο νιώσεις πόνο
και πίστεψες πολλά, παραπλανήθηκες
ποτέ δεν τα αρνήθηκες, κάπου κοντά τους κρύφτηκες.
Πράξεις ανήθικες, χάθηκες, κλείστηκες
μακριά από το κακό που μυρίστηκες
σα ζωο κυνηγημένο, λαβωμένο
που σκοτώνει να φάει, αλλά δε δέχεται το κερασμένο,
που περιμένει το τέλος με την ουρά του στα σκέλια
και σκύβει το κεφάλι αντί να βάλει τα γέλια,
και να ορμήξει αντρίκια κι απλά.
Εσύ φοβάσαι ένα χάρο φωνακλά.
Δεν είναι λόγος να σε κάνει να ντρέπεσαι
ούτε να χαίρεσαι μόνο να σκέφτεσαι.
Για κάποιο λόγο σου δόθηκε χρόνος και ζωή,
πήρες τη γέννα, σου μένει η τελευταία πνοή
κι αφού τη περιμένεις ολοσκότεινη,
μη παρακαλάς, γονατιστός να είναι ανώδυνη.

Για ένα τέλος που δεν ξέρεις πότε θα ’ρθει
δε ξεχνάς, δε μιλάς και χύνεις μαύρο δάκρυ.
Θέλεις να δώσεις στο τέλος κρασί από τ’ αμπέλι σου,
στραβοκοιτάζεις την αγέλη σου
περιμένεις προδοσία από όλες τις μεριές
κι όχι βοήθεια σε δύσκολες ανηφοριές.
Υποπτεύεσαι τους πάντες και τα πάντα
τα καλύτερα λόγια σου μοιάζουν δόλια και σκάρτα.
Στο ίδιο καζάνι βράζεις φίλους κι εχθρούς,
συμβουλές λες ό,τι δεν τις ακούς.
Αφορμές θες για να πάρεις αποφάσεις,
το ανώδυνο να φτάσεις και να μη το προσπεράσεις.
Εκεί να αράξεις, να απλώσεις τη χαρά σου
σα σκια πάνω από τα σάπια σωθικά σου
κι όλα τα δικά σου, τα υπερπολύτιμα.
Και περιμένεις να γλιτώσεις απ’ τα αντίποινα.
Απότομο ξύπνημα απ’ του δικαίου τον ύπνο
που κοιμάσαι καιρό σε σκουριασμένο λίκνο.
Από το σάλιο και το δάκρυ σου και το νερό το βρόχινο
που θα σου φέρουνε το τέλος ανώδυνο.

Για ένα τέλος ανώδυνο – γονατίζεις και προσκυνάς
Για ένα τέλος ανώδυνο – συμβιβάζεσαι, δε μιλάς
Για ένα τέλος ανώδυνο – τα πιο ωραία στη ζωή προσπερνάς
Για ένα τέλος ανώδυνο – υπομένεις και παρακαλάς.