Σας βαρέθηκα όλους, μικρούς, μεγάλους, όλους
δυο πρόσωπα, δυο κόσμοι, δυο ψυχές και δύο ρόλους
Ανθρώπους ψεύτες γύρω μου, δήθεν ονειροπόλους,
περήφανους που ξέρουν μοναχά να γλείφουν κώλους.
Συχνά αναρωτιέμαι στον καθρέφτη που κοιτιέμαι
γκρεμός μπροστά μου οι σκέψεις, γλιστράω και κρεμιέμαι
Απόψε δεν κρατιέμαι, ο φόβος έχει φτάσει
τη ψυχή μου, του ανοίγει και του λέει να περάσει.
Μόνος μου κι απόψε δεν έχω εδώ κανένα
μια στοίβα από χαρτιά, μελάνι και μια πένα,
μια πένα που δε γράφει για να χαράζει παθιασμένα
όπως χαράζει ο χρόνος τις ρυτίδες του σε μένα.
Μάνα μου γερνάω κι αντιδράω μ’ αυτόν τον τρόπο και ξεχνάω
το φόβο αυτόν που νιώθω τη μορφή σου όταν κοιτάω
και ξέρω θα μου φύγεις κάποια μέρα και μεθάω.
Πες με δειλό, πες με ό,τι θες, τ’ ομολογώ ότι πονάω
μάνα γερνάω και θα φύγω, δεν ξέρω πού θα πάω,
αλλά για πάντα θα ‘μαι ο γιος σου, παντοτινά θα σ’ αγαπάω.

Δεν υπάρχουν άλλες λέξεις στο μυαλό μου
οι σκέψεις πέφτουν σαν βροχή.
Περπατώ και δε μιλάω,
μόνος τραγουδάω μέσα στη σιωπή.

Δεν πουλήθηκα ποτέ από το όραμά μου
απλώς στα μάτια κοίταξα τη ζωή μπροστά μου
και λόγια είπα φιλικά στον τύπο στον καθρέφτη
Κατάλαβα πως τελικά δεν κοίταζα έναν ψεύτη.
Πες μου ένα λόγο να μιλάω για αγάπες, για λουλούδια
ενώ στον δρόμο αγγελούδια περπατούν μονάχα
ζητώντας τώρα τα ευρώ για το ψωμί τους τάχα,
θύματα άκαρδου πατέρα ή και όχι
που να πουλήσει τις ψυχές τους τίποτα δεν το ‘χει.
Βαρέθηκα τα πάντα, βαρέθηκα τους όλους
ίδιους ντυμένους, βαμμένους, μοδάτους,
χλιδάτους, γαμάτους φλώρους
Πήρανε ρόλους με ορθάνοιχτους κώλους.
Μιλάω άσχημα γιατί μ’ ανάγκασαν
αυτά με χάλασαν, τ’ αφτιά δεν άντεξαν, τα σχέδια άλλαξαν
Αντίο στα παιδιά που χάθηκαν και τη ζωή του άφησαν.
Τώρα πόσοι από εσάς τη μουσική μας αγάπησαν;
Με φθόνο μας κοιτούν, προβλέπουνε το τέλος
πως τον ήχο της γενιάς θα κόψει ένα βέλος.
Είναι ηλίθιο, διαβάστε την πορεία
κι αν έχουμε άδικο θα φανεί στη ιστορία.

Δεν υπάρχουν άλλες λέξεις στο μυαλό μου
οι σκέψεις πέφτουν σαν βροχή.
Περπατώ και δε μιλάω,
μόνος τραγουδάω μέσα στη σιωπή.