Xορεύκεις, χαδεμένη μου,
μα δεν ηξέρω ποια ’σαι,
απέ το μπόι φαίνεσαι, τσαχπίνα περιβολαριά,
ίντ’ αρχοντογενιά ’σαι.

Άντε γιάλα γιάλα, Δημητρούλα,
δεν το ’καμες καλά,
να με ρεζιλέψεις πάλι
σ’ αυτό το μαχαλά.

Xορεύκεις, χαδεμένη μου, κι ο κύρης σου πλερώνει,
καρσί κι αγνάντια κάθεται και κρυφοκαμαρώνει.

Oι μερακλήδες το ’χουνε να ’ναι πάντα θλιμμένοι
να ’ναι στα χείλη γελαστοί και στην καρδιά καμένοι.