Δυο πύργοι στο Πεντάγωνο και χάθηκε το ανάστημα.
Το πάθημα, έτσι απλά, τους έγινε μάθημα.
Νέο άθλημα με δίδαγμα απ’ το Θεό,
να περπατάν και να κοιτάνε ψηλά ουρανό.
Που να ’ναι άραγε οι υπερήρωές σου,
ο Superman, o Batman κι οι υπόλοιπες στρατιές σου.
Τώρα βάζεις φερετζέδες στα κομάντο
για να κάνουν οι Αφγανοί στον πάτο τους κουμάντο.
Με gangsta rap, RNB κι MTV,
όπως λένε και οι συμμάχοι οι καλοί,
c’est la vie δηλαδή, επειδή τα ’χες όλα σχεδόν,
γεράκια δίχως νύχια και ράμφος δώσαν το παρόν.
Empire state, Wall Street, μεγάλη στόχοι στον τοιχο•
έχε έτοιμα δάκρυα για της έκρηξης τον ήχο.
Ο κανόνας είναι ακόμη πιο παλιός και απ’ το χρόνο:
όπως σπέρνεις θα θερίσεις• αυτό, και μόνο.
Μεσ’ στη νύχτα είδες ξαφνικά πόλεμο να σου στήνουν,
Δικαιολογίες, κακό πάνω στη σάρκα σου να φτύνουν.
Ένοιωσες στο πετσί σου όσα φοβόσουν,
από ανθρώπου μαλακία πάντα κρυβόσουν.
Σαν μάνα πρόσεχες τα παιδιά σου μην τρομάξουν,
ζώα αμόρφωτα τα ζωα μη πειράξουν.
Το κορμί σου γέμισε ουράνιο, σφαίρες κι αίμα,
πιο λίγα κι απ’ τα λίγα μπροστά σου όλα ψέμα.
Ό,τι χτίστηκε γκρεμίστηκε, ό,τι σκάφτηκε μπαζώνει,
όσα φυμώνονται στόματα φουσκώνει το μπαλόνι
με γόητρο συμφέρον, με χρήμα η θεία πίστη.
Άλλος μπαίνει χειρουργείο κι άλλος έχει κύστη.
Λύση η λύσα για μάχες, παιχνίδι ψευτοαντρίκιο,
αδυναμία τους η δύναμη, πιο δίκιο.
Τρομαγμένες πολιτείες και νέα η οργή,
ματωμένη η ανατολή κι ολόκληρη η γη.
Καλό για πρόσχημα πληγωμένη περηφάνια
με νόμιμα αντίποινα χιλιάδες στην ορφάνια.
Τρωτός ο γίγαντας με πόδια πήλινα,
προφάσεις κι αντιφάσεις, τα λόγια ξύλινα,
ατράνταχτα άλλοθι, παρούσα συγκυρία,
αφού βρήκε αιτία στο κόσμο η αδικία,
από σπηλιά η απειλή σου προκαλεί υστερία
και κυνηγάς τα οικότροφα θηρία.
Θυμάμαι παλιά να βγαίνεις από βάλτους
ή με μούρη χακί να εξολοθρεύεις κάκτους.
Η καταιγίδα της ερήμου τώρα ντύνεται χαλάζι,
πάλι μπόμπες κατεβάζει γνωστό μου μοιάζει.
Άλλο ένα δε πειράζει κι όποιος προλάβει.
Τόσα χρόνια τα ίδια• μα το ’χω καταλάβει
απ’ τις απόπειρες ενάντια στον Κάστρο
ό, τι καίγεσαι για ένα παραπάνω άστρο.
Στη κρίσιμη ώρα δε χρειάζονται οι πολλοί, φτάνουν λίγοι•
Τώρα, όμως, πέσαν οι πύργοι, ντροπή σας πνίγει.
Κοκκινίζουν όσοι πριν το παίζαν μάγκες κι ωραίοι,
παλιοί και νέοι, τραγουδιάρηδες μοιραίοι.
Δε τους φτάνει πια μόνο μια σφαίρα όπως παλιά,
πατάνε πάνω σε νεκρούς, λαμαρίνες, και γυαλιά
μ’ αεροπλάνα και βαπόρια θα ’ρθουν χρόνια καλά.
Άντε, ρε, γεια! Πολλά φιλιά!
Πληρείς σωρο τις προϋποθέσεις και βοηθά το πεπρωμένο.
Βλέπουν όλοι σε σένα κακό συγκεντρωμένο,
αφού κινείς τα νήματα, φάμπριγκες, οχήματα,
χρήματα τώρα θύματα στο κήπο σου ερωτήματα
κι ανάμεικτα αισθήματα γεννιούνται στο θάνατο μέσα.
Κλαις σαν μάνα, μα πριν λίγο ήσουν μαιτρέσσα
κι αντί για οίκτο και συγχώρεση γυρεύεις αίμα,
δεν έχει όψεις μόνο κόψη αυτό το κέρμα.