H θάλασσα με γέρασε, μα ’γω την καμαρώνω
θυμούμαι τη στη στρώση μου, κλαίω και δε μερώνω

Tο Aιγαίο κι αν ’γριεύει
το νησιώτη τον μαγεύει.

Έχω το κύμα στρώμα μου, αφρό για μαξιλάρι,
μαΐστρος όταν θα χτυπά τον πόνο μου θα πάρει.

Θάλασσα δε σε βαριούμαι
όσο και να τυραννιούμαι.

Της θάλασσας τα κύματα πατώ και δε βουλιούνε
Σαν θέλω εγώ να σ’ αγαπώ κανέναν δε φοβούμαι.

Έλα έλα σαν σου λέγω
μη με τυραννείς και κλαίγω.