Τα σπίτια ξεπηδούν σαν μανιτάρια
σε μια πόλη βουτηγμένη στο μπετό.
Κλουβιά αξίας εκατομμυρίων
να συνθέτουνε της πόλης τον ιστό.

Κι αν ακούσεις κάποιες ιστορίες
που μιλάνε για πλατείες και φρικιά,
όλα είναι μόνο αναμνήσεις,
τίποτ’ άλλο δεν υπάρχει τώρα πια.

Γιατί τα κάγκελα έχουνε κλείσει
τα μυαλά μας και τη σκέψη μας.
Γιατί τα κάγκελα έχουνε κλείσει
τις καρδιές και τα αισθήματά μας.

Ο ουρανός έχει κρυφτεί
πίσω απ’ τα σύννεφα υποκρισίας.
Το πράσινο έχει χαθεί
στο λευκό του χρήματος βωμό.

Ατέλειωτοι οι δρόμοι να φαντάζουν
σε μια κόλαση που μοιάζει φυλακή.
Τα κάγκελα θεόρατα να στέκουν
μα κανείς μας δεν αντέχει να τα δει.