Το τελευταίο άγγιγμα και το φιλί μας μοιάζει
με κόντρα τα μεσάνυχτα στην παραλιακή.
Φεύγοντας λες: Αυτός ο δρόμος πουθενά δεν βγάζει.
Κι είναι τ’ αντίο σου σαν καταιγίδα ηλεκτρική.

Μοιάζει σαν άσχετο μα θα στο πω και συ θα κρίνεις.
Αγάπη μου το ροκ δεν είναι πια τρόπος ζωής.
Το ροκ είναι το πείσμα σου το θάνατο να φτύνεις,
είναι κραυγή που ισορροπεί στην άκρη της σιωπής.

Μωρό μου μες στου πρωινού το κρύο και τ’ αγιάζι,
ανήμποροι και μας στριμώχνει άγρια ο καιρός.
Μωρό μου όχι άλλα λόγια πια για καμικάζι.
Τσίτα τα γκάζια του μυαλού να γίνουμε καπνός.

Μες στους ρυθμούς μου όλα κυκλικά και μπερδεμένα.
Κοίτα πως μοιάζει κάθε τέλος με εισαγωγή.
Σαν μες στους φαύλους κύκλους μου να ζωγραφίζω εσένα.
Τα λόγια ας τελειώσουνε ν’ αρχίσει η μουσική.

Μοιάζει σαν άσχετο μα θα στο πω και συ θα κρίνεις.
Αγάπη μου το ροκ δεν είναι πια τρόπος ζωής.
Το ροκ είναι το πείσμα σου το θάνατο να φτύνεις,
είναι κραυγή που ισορροπεί στην άκρη της σιωπής.