Φτου, ξελευθερία για όλους σας μαζί
και για σένα που παίζεις καιρό κρυφτό με τη ζωή.
Ενώ όταν φυλάει εκεί στου χρόνου τη κολώνα
μια ψεύτικη χαρά διαλέγετε πάντα κρυψώνα.
Παλιό παιχνίδι και αν μπερδευτεί με φρέσκια σκέψη
ίσως, σου βρει καινούριο θύμα για να σε πιστέψει.
για τη τέρψη σου απλά και τις προσδοκίες
για τη πέψη σου ευκολοχώνευτες κακίες.
Και επειδή δεν ξέρω τρόπο το παιχνίδι να αλλάξω
είπα σαν μικρότερος λοιπόν εγώ να τα φυλάξω.
Και σ’ άφησα καιρό πολύ να τρέχεις να κρυφτείς
με την ελπίδα να χαθείς, αφού σκεφτείς.
Σ’ είδα καλοντυμένο με ένα γέλιο δανεικό
μπροστά σε εγκέφαλο φορητό, ηλεκτρονικό.
να φωνάζεις δυνατά κάτι χαρτιά να κουνάς
όμως δε σε έφτυσα, σ’ άφησα μούρη να πουλάς.
Σε είδα μετά μεγάλο αρτίστα σε μια πιστά
να τραγουδάς όλο χαρά για μια ατέλειωτη νύστα.
Σε είδα σαν λατέρνα ανθοστολισμένο
Και ούτε τότε άφησα σάλιο να παει χαμένο.
Σε είδα παρουσιαστή σε πρωινή εκπομπή
και της κυρά κατίνας να `χεις βρει το αιώνιο κουμπί.
Σε είδα να γελάς και ήθελα να το κλείσω
μα και τότε κρατήθηκα και είπα να μη σε φτύσω.

Που είναι η χαρά Που είναι γιορτή
Σας τύλιξε η ζωή σε μια κόλλα χαρτί
Γιατί μου λέγατε για αυτά Γιατί
Και η πιο μεγάλη μοναξιά τώρα σας έκατσε κουτί.
Που είναι η χαρά Που είναι γιορτή
Δυστυχία και ευτυχία ασορτί.
Γιατί μου λέγατε για αυτά γιατί
Τι σας απέμεινε ρε Και τώρα τι

Βαλε το κεφάλι σου πιο μέσα γιατί σε είδα
κάνει και θόρυβο αυτή που σέρνεις η αλυσίδα.
Το παραβλέπω ξανά άλλη μια χάρη
σε ένα υπόλειμμα ανθρώπου από ένα παλληκάρι.
που έχει καμάρι φανερό εδώ στο τόπο της φυγής
όσα είχες κρύψει και ποτέ δε θα τα βρεις.
Σήκω από τα τέσσερα που σε έχουνε σκυφτό
να συνεχίσουμε οι δυο μας το κρυφτό.
Που είναι η χαρά από πίσω να λουφάξεις
που είναι η γιορτή ρούχα και εσύ καλά να αλλάξεις.
Που είναι το φλώρο να πω ανία η οργή
γιατί μου λέγατε για αυτά γιατί.
Κρύψου καλά σε βλέπω είσαι μια σπιθαμή
αν σε φτύσω τώρα δε θα χαρώ ούτε τη στιγμή.
Για αυτό σκάψε στα μέτρα σου ένα λάκκο στο χώμα
μπες ολόκληρος μέσα και άφησε απ’ έξω το στόμα.
Ακόμα ένα σκουπίδι ζωντανό θαμμένο
που το βλέπανε όλοι αλλά το άφηναν κρυμμένο.
Γιατί ήτανε της μοίρας του γραφτό
να τον φτύσει η χαρά του εκείνη πρώτη στο κρυφτό.