Mας χάλασαν, κι αϊμάν αϊμάν
εννιά χωριά και δεκαπέντε κάστρα,
πρόβαλε να δεις αμάν, κορμί που τυραννείς.

Mας πάτησαν, κι αϊμάν αϊμάν
τη Nιάουστα που ήταν κεφαλοχώρι,
άστρο της αυγής, αμάν, γιατι άργησες να βγεις;

Ένα μήλο αμάν, κι άλλο μήλο αμάν,
βράδιασε και που θα μείνω.

Πήραν μανούλες με παιδιά, και πεθερές με νύφες,
μαρ’ Kρινίτσα μου, καημό πο ’χει η καρδίτσα μου.
Πήραν τη ζαφειρόνυφη, τριών ημερών νυφούλα,
πρόβαλε να δεις αμάν, καρδιά που τυραννείς.

Ένα μήλο αμάν, κι άλλο μήλο αμάν,
βράδιασε και πού θα μείνω.