Mηλί βάι μηλί μηλίτσα που ’σαι στο γκρεμό,
μηλίτσα που ’σαι στο γκρεμό τα μήλα φορτωμένη,
τα μή βάι τα μή τα μήλα σου λιμπίστικα,
τα μήλα σου λιμπίστικα και το γκρεμό φοβούμαι.

Σαν τον φοβάσαι το γκρεμό, έλ’ απ’ το μονοπάτι.
Το μονοπάτι μ’ έβγαλε σ’ ένα ’ρημοκκλησάκι,
που ’χει σαράντα μνήματα, αδέρφια και ξαδέρφια.
Κι ένα μνήμα παράμνημα, ξεχωριστό από τ’ άλλα
δεν το ’δα και το πάτησα απάνω στο κεφάλι.
Kι ακώ το μνήμα και βογγά και βαριαναστενάζει.
Tι έχεις μνήμα και βογγάς και βαριαναστενάζεις,
μην είν’ το χώμα σου βαρύ κι πλάκα σου μεγάλη;
Δεν είν’ το χώμα μου βαρύ κι η πλάκα μου μεγάλη
μον’ ήρθες και με πάτησες απάνω στο κεφάλι.