Mια μάνα έχει ένα γιο, ένα κι κανακάρη,
τον ζήλευε η γειτονιά, που δε ραϊζουν τα βουνά,
τον ζήλεψε κι η Ρούλα, μια μικρή παπαδοπούλα,
τον ζήλεψε η μάνα του, η σκύλα παραμάνα του,
άντρα για να τον κάνει και στεφάνι να τον βάλει.
Μια Κυριακή, ένα πρωί, απόφασε για να τον πει
και μια επίσημη μέρα άλλαξε σαν περιστέρα.
Παιδί μου ’γώ σε αγαπώ, μα ντρέπομαι να σε το πω,
άντρα για να σε κάνω και στεφάνι να σε βάλω.
Φωτιά ν’ ανάψ’ το στόμα σου, να καίγεται το σώμα σου,
φωτιά και στο κορμί σου που θα πάρεις το παιδί σου.
Μάνα τρελή, μάνα ζουρλή, ποια μάνα παίρνει το παιδί
άντρα για να τον κάνει και στεφάνι να τον βάλει.