Το κουδούνι χτυπάει, μα δεν μπαίνω στη τάξη,
το δικό σου life style δεν μπορεί να μ’ αλλάξει,
να θάψει την οργή μου δεν μπορεί,
θα με βλέπεις και θα χώνεις το κεφάλι σου στη γη .
Τη γη που δεν είναι του Σωκράτη,
την έχετε πουλήσει στα μεγάλα τα κράτη,
τα κράτη που διψάνε για δόξα και χρήμα,
μακάρι να σταμάταγαν ακούγοντας τη ρίμα,
μια ρίμα που δεν είναι για χρήμα,
όπως κάποιες άλλες που θέλουν κρεμάλες,
που ανοίγουν τα πόδια σε μεγάλα σαλόνια,
τραγουδάνε σε κοινό πού ’χει πέσει σε κώμα,
σε κώμα απ’ τα πολλά ναρκωτικά
που οι πούστηδες οι μπάτσοι σας τα χώνουν καλά.
Και `σεις μπράβο μαλάκες, των μπάτσων πελάτες
και οι γιαγιάδες σας ν’ ανάβουν στ’ όνομά σας λαμπάδες,
μήπως και γλιτώσετε από το σατανά,
μα είναι και αυτές νυχτωμένες βαθιά,
σε νερά σκοτεινά που τις σπρώχνουν οι παπάδες
και ας λέει ο Χριστόδουλος μοντέρνες αράδες
στα κανάλια σαν την Κορομηλά
ή όταν μας τα πρήζει στα δικά μας σχολειά,
στα σχολειά που οι τοίχοι φωνάζουν δυνατά,
παπάδες πουλήστε τα χρυσαφικά.

Παπάδες πουλήστε τα χρυσαφικά,
δώστε στέγη και τροφή σε όλα τα παιδιά!

Μα ξέρουνε να κρύβουν την αλήθεια καλά
και λίγο πριν έρθει η παπαδοφρουρά,
ασπρίσαν τους τοίχους για άλλη μια φορά.

Μπερδεμένο μείγμα γυρνάει στο μυαλό μου,
τα πάντα θέλω να τινάξω μ’ ένα ουρλιαχτό μου.
Μπερδεμένο μείγμα κυλάει στο χαρτί,
θ’ ανάψουν τα φιτίλια από στιγμή σε στιγμή.

Αρκεί μία σπίθα για να γίνει το μπουμ,
τ’ αδέρφια να βγουν και κάποιοι άλλοι να κρυφτούν
Αυτοί που τόσα χρόνια τα νήματα κινούν,
τον έλεγχο θα χάσουν αμέσως μόλις δουν,
το σύστημα που έφτιαχναν με μιας να καταρρέει
και ο ποταμός να ρέει ανάποδα
απ’ το κανονικό το ποιο; για δες, χτυπάω νέο συνειρμό,
μα πάντα σκέφτομαι αυτά που πρόκειται να πω
Και έτσι χτυπάω τη ρίζα αλλά και το κορμό,
φτύνω στα μούτρα τους κάθε ναρκωτικό,
σκληρό και μαλακό, χασίς και αλκοόλ,
οι μάζες ενδιαφέρονται μονάχα για το σκορ.
Γαβγίζουν σαν σκυλιά όταν μπαίνει το γκολ,
μα νιώθουν ελεύθεροι μ’ ένα τηλεκοντρόλ.

Ξεφεύγω λοιπόν από τα μέσα καταστολής
μα ξέρω πως μια φάκα και για μένα θα βρεις
Γι’ αυτό έχω πάντα τα μάτια μου ανοιχτά
παλεύουν στο πλευρό μου μεθυσμένα ξωτικά,
μεθάνε μονάχα με τη μουσική,
διψάνε για ελευθερία, διψάνε για ζωή
μα θέλουνε δυο χρόνια να μου κλέψουν απ’ αυτή,
θέλουν με το ζόρι να με ντύσουν στο χακί,
να υπακούω στη καύλα του κάθε διοικητή,
να κοιτάω τη σημαία και να σφάζω γι’ αυτή
κάποιο παιδί από μια άλλη χώρα,
που ίσως ήταν φίλος μου πριν γίνουμε πιόνια
σε μια παρτίδα που παίζονται ζωές
για να φτιάχνουν οι ηγέτες μας μεγάλες κοιλιές.
Μα εντάξει λοιπόν αν δεν μπορέσω να κρυφτώ,
θα τους κάνω τη χάρη και θα καταταχτώ,
μα σαν έρθει η στιγμή θα σ’ εκμεταλλευτώ,
αυτά που μου ’μαθε ο στρατός θα χρησιμοποιώ
για ένα σκοπό πραγματικά ιερό,
θα φέρω τη λύτρωση που χρόνια ζητώ,
το όπλο θα στρέψω και θα σε σημαδέψω,
τότε θα καταλάβεις πως έπεσες έξω.
Τότε θα καταλάβεις πως ο κόσμος αλλάζει,
αδέρφια μου ενωθείτε η ώρα πλησιάζει.

Μπερδεμένο μείγμα γυρνάει στο μυαλό μου,
τα πάντα θέλω να τινάξω μ’ ένα ουρλιαχτό μου.
Μπερδεμένο μείγμα κυλάει στο χαρτί,
θ’ ανάψουν τα φιτίλια από στιγμή σε στιγμή.