Τώρα πια νιώθω καλά που βλέπω από ψηλά
εκείνη την ομίχλη που ‘χει πέσει χαμηλά
να ‘χει σκεπάσει για καλά όλη τη χώρα της μιζέριας,
πληγωμένο και τυφλό εκεί να σέρνεται το τέρας
και τριγύρω φοβισμένα όλα τα μίζερα ανθρωπάκια
να τρέχουν να κρυφτούν στα γκρίζα τους κουτάκια
Η ατμόσφαιρα βαριά κι είναι ίδιες πάντα οι διαταγές,
τη νύχτα να γελάς, τη μέρα όλο να κλαις
Η δουλειά έγινε δουλεία κι η διασκέδαση γελοία

και οι μίζεροι οι άρχοντες της τέχνης μ’ ειρωνεία
ειδικοί εξεταστές και με πείρα κριτικής
να βγάζουν την απόφαση δεν πρέπει ν’ ακουστείς
γιατί ξυπνάς λέει συνειδήσεις δεν είσαι πια σωστός
μείνε ανεγκέφαλος ή γελωτοποιος
μαύρη πινελιά από ατάλαντου τα χέρια
που μεγαλώνει τη μιζέρια

Ξεχασμένοι ήρωες στη χώρα της μιζέριας
απ’ τους λίγους που δε λύγισαν και νίκησαν το τέρας
Ξεχασμένοι ήρωες στη χώρα της μιζέριας
σπασμένα τα δεσμά καθαρός πια ο αέρας

Μα είναι ακόμα ευτυχισμένοι άρχοντες και αυλικοί
δεν βλέπουν την ομίχλη που τους πνίγει τώρα εκεί
και γλεντάει η ελίτ πνιγμένη στη χαρά
σαν βλέπει όλα να καίγονται δεμένα στην πυρά
και τότε ναι γεννάει η γη κραυγές, γεμίζει ο τόπος με φωνές
και τρέχουμε όλοι εμείς από κοντά να δούμε
να καίγονται όλα εκείνα που διαλέξαμε να ζούμε,
να λιώνουν στη φωτιά τραγούδια και εικόνες,
να χάνονται στιγμές γεμάτες σαν αιώνες
να γίνονται άλλα μάζα απρόσωπη και γκρίζα
μα τι να αυτά που λέω η ελπίδα έχει ρίζα
τόσο βαθιά χωμένη εκεί να περιμένει
το ναι απ’ τον ουρανό κι αν νιώσει ότι πεθαίνει
ξεχύνεται και πνίγει τον όχλο που σαν τέρας
νομίζει πως δικάζει στη χώρα της μιζέριας

Ξεχασμένοι ήρωες στη χώρα της μιζέριας
απ’ τους λίγους που δε λύγισαν και νίκησαν το τέρας
Ξεχασμένοι ήρωες στη χώρα της μιζέριας
σπασμένα τα δεσμά καθαρός πια ο αέρας