Ξημέ ξημέρωσε η ανατολή και χάραξε η δύση,
παίρνει, παίρνει κι ο νιος το μαύρο του, πάει να τον ποτίσει.
Στο δρό στο δρόμο οπού πήγαινε Θεόν παρακαλούσε:
Αχ Θεέ, Θεέ μου να, αχ Θεέ μου να την έβρισκα,

Θεέ μου να την εύρισκα την αγαπώ στη βρύση,
να τσ’ έδινα να μου ’πλενε και να μη με γνωρίσει.
Έτσι που παρακάλεσε, έτσι πηγαίν’ τη βρiσκει,
σαράντα τάσια έσυρε, στα μάτια δεν την είδε
κι απάνω στα σαράντα δυο τη βλέπει δακρυσμένη.
Kόρη μου ποιος σε βούρκωσε και είσαι δακρυσμένη;
Έχω άντρα στην ξενητειά τώρα δώδεκα χρόνια
ακόμα δυο τον καρτερώ και τρεις τον απαντέχω.
Kόρη εγώ ’μαι ο άντρας σου, εγώ ’μαι κι ο καλός σου.
Aν είσαι συ ο άντρας μου, αν είσαι κι ο καλός μου,
πες μου σημάδια του σπιτιού κι έτσι να σε πιστέψω.
Έχεις δεντρί στην πόρτα σου και κλήμα στην αυλή σου.
Περαστικός επέρασες τα είδες και τα ξέρεις.
Αν είσαι συ ο άντρας μου, αν είσαι κι ο καλός μου,
πες μου σημάδια του κορμιού κι έτσι να σε πιστέψω.
Έχεις ελιά στο πόδι σου κι ελιά στην αμασχάλη,
καταμεσίς στο στήθος σου τ’ άστρι και το φεγγάρι.
Tότε εσύ ’σαι ο άντρας μου εσύ ’σαι ο καλός μου.