Κρύβονταν άγριοι και γυμνοί
οι τρωγλοδύτες μες στα βράχια
Στους κάμπους έτρεχε η ορδή
πυρπολώντας τα στάχυα
Κυνηγοί με τόξα, βέλη
φοβεροί ζούσαν στα δάση
Όποιον εδώ το κύμα φέρει
άσχημα θα την περάσει

Απ’ του Ολύμπου το χιόνι
έρχεται η Μητέρα η μαύρη
τη χαμένη Περσεφόνη
μες στον άγριο κόσμο να `βρει
Ούτε στέγη ούτε θυσία
πουθενά δε θα `βρει η θεά
και καμιά θεού λατρεία
δε μας δείχνει μια εκκλησιά

Οι καρποί και τα τσαμπιά
δε στολίζουνε το γέμα
μόνο καίνε τα κορμιά
σε βωμούς γεμάτους αίμα
Όπου ολόγυρα η θεά
στρέψει βλέμμα λυπημένο
οε ταπείνωση βαθιά
βλέπει το θνητό πεσμένο.

Ο θνητός για να υψωθεί
να μην είv’ ταπεινωμένος
με τη μάνα του τη γη
πρέπει αιώνια να ’ν’ δεμένος