Πανέμορφο κι απόσπερνό μου πέρασμα,
νιώθω για πρώτη φορά της μοναξιάς μου το ημέρωμα.
Γεννήθηκες ξανά απ’ το ίδιο αστέρι και γιορτάζω
να μείνω μέσα σου και να βραχνοφωνάζω,
αφού ανταμώσαμε οι δυο, τέρμα τα ψέματα.
Δεν ξαναγράφω σε κονσόλες νεκροκρέβατα,
πέρασα δίπλα από αστραπές και από θανάτου σκυλιά,
άπλωσα χέρι σε ανύπαρκτη χρυσομηλιά,
χωρίς μιλιά άφησα ψυχή δίπλα σε σκιάχτρα
γυριστή σε στοιχειωμένα και απόμακρα κάστρα.
Αγγελοπιάστηκα, δαιμόνιασα, αδειάστηκα,
Κουράστηκα, φουρτούνιασα, χαλάστηκα,
ζω το φόβο μου σε μέρη τώρα αιμόσπαρτα,
βρήκα το δέντρο μου σε πράσινα βουνά ψηλά κι αλλόκοτα.
Γέλα μαζί μου, αν θέλεις, βάλε και τα κλάματα,
μη με κεράσεις μοναχά χαζογεράματα•
λατρείας λόγια και φωτιά πικρομετάλαβα,
πύρωσε η σάρκα μου και το κατάλαβα.
Φεγγοβολούσε σ’ αδερφές ονειροθάλαμο,
να το πληρώσω, αν σου στέρησα το βάλσαμο.
Κι αν την ολόδροση αγάπη ψυχοπροδώσω
σ’ αυτό το πέρασμα να μείνω να πετρώσω,
να γίνουν όλα τα όνειρά μου χώματα απλαθα
και ζεστός κακονοτιάς σε ηλιοπετράγκαθα.

Έχω σπάσει ένα παλιό και σκουριασμένο σύρτη
για να μπω μες στης ψυχής μου τον φεγγίτη,
γιατροσόφι για αλήτη που χίλια μύρια σέρνει κρίμματα
για να αντέξω όσα ανταμώσεις τα συντρίμματα.
Περνάω κι εγώ πέρα στ’ ακρόκοσμο
και ζω τα λόγια μου σαν ξάφνιασμα απότομο,
ενώ εκεί έξω ανύδρωτοι λακέδες με δεμένα χέρια,
μετράνε άστρα σοβαρά τα μεσημέρια.
Άλλοι κυλιούνται όλο χαρά στα χαμομήλια
κι άλλοι ανάβουν για το ψέμα τους καντήλια.
Εγώ στην άκρη πάντα βρίσκω τα ασάλευτα
κι όσα γουστάρουνε που μένουν αθεράπευτα,
όσα δε σκιάζονται απ’ τα παραμιλητά τους
κι όσα δεν κρύβονται σκυφτά μεσ’ στα αναφιλητά τους.
Σ’ αυτή την άκρη πάντα στέκω κατα γης,
μου ’παν πως έρχεται κι ο πρίγκιπας της γης
και κλαίει μόνος του για ό,τι είδε στα ολόβαθα
σκαλίζοντας με το σπαθί τα χώματα,
βάζει τις πέτρες τη μια πάνω απ’ την άλλη
και την ομίχλη σπρώχνει πάνω απ’την αιθάλη,
φυτεύει ιτιές εκεί που η θάλασσα γλείφει τους γκρεμούς,
φτιάχνει ιστοριές που καλώνουν τους θνητούς.
Στα συναξάρια της φωτιάς βρήκα το ταίριασμα•
έχω κουράγιο, θα χαθώ μέσα στο πέρασμα.

Είμαι στο πέρασμα γερό σκαρί
που έχει φορτίο ασήκωτο βαρύ,
από ζεστά νερά φευγιό που έσερνε ανάθεμα,
σε μέρος σκοτεινό του μάγου πάτημα.
Είμαι στο πέρασμα,
στέλνω ευχές σε ουρανόδρομους και βυθοφωλιές•
όπου καίει η φωτιά να υπάρχει μάζεμα,
κάθε φωνή να γίνει μάγεμα.