Χίλιες δυο ανάσες μακριά από ‘δω
σαν γιορτή που πάντα ψάχνει αφορμή.

Κι ο κόσμος μου μικρός, ατάραχος, θνητός.
Στη θέα του γελάω.

Πες μου εσύ του χρόνου ανήλικε ληστή,
το παλιό αυτού του κόσμου μυστικό.

Τρέξε σαν φυγάς στο δάσος να κρυφτείς
πριν στο φως σαν έργο πλήξης εκτεθείς.

Κι επάνω στη στιγμή
δυο φύλακες λευκοί τα χέρια του κρατάνε.

Κι ο κόσμος πιο φτωχός,
κι ο ήλιος σκοτεινός,
σαν δυο τρελοί γελάνε.