Σ’ άφησα πίσω φωτιά μου στη ξεχασμένη μου πατρίδα,
εγώ ριζώθηκα αλλού, όμως ξανά εκεί σε είδα.
Έκανες στάχτη την ασχήμια από μπροστά μου μη τη βρω,
μου δωσες λόγο και πνοή να σου φωνάζω από ’δω.
Τώρα ήρθα δίπλα σου και ’γω για να ζεσταθώ,
αγκαλιασέ με κι ας καώ• τι κι αν χαθώ, τι κι αν σωθώ
Εγώ σε διάλεξα το σκαρί μου να πυρώνεις,
θα περιμένω φωτιά μου και θα φυσάω να φουντώνεις.
Εντελώς τυχαία την αρχή είπα να μην κάνω ξανά•
μπάρκαρα νύχτα, λοιπόν, χωρίς χαρτιά. Τώρα κουνά,
γιατί έχει θάλασσα, μας έχει πιάσει ο καιρός,
μα νιώθω πάλι τυχερός, ψάχνω να δω τι φέρνει ο αφρός.
Ξεβράζει τόσα σκουπίδια όσα και θάμματα μεσάνυχτα
καίω τα πρώτα, μαζέυω τα άλλα χαράματα.
Από πάππο προς πάππο κατάρα που ταξιδεύει
και τη κόκκινη αρμάδα θεριέυει.

Θα περιμένω κι εγώ αφού μου έμαθε ο χρόνος
να παλεύω όπου υπάρχει φωτιά κι ας είμαι μόνος.
Μεγάλη κοκκινη αρμάδα
σέρνεις του δρόμου την αλήτικη ζαλάδα.
Έχω ριζώσει κι όποιος πρώτος με προδώσει,
αν θα γλιτώσει, δε θα ’χει τίποτα να δώσει.
Εν πάση περιπτώσει, μες στη φασαρία
μόλις κατέβηκα από το 843
κι ήρθα στη μάζωξη που στήσατε στο Πέρασμα•
θα πω δυο λόγια που είχα ακούσει και στο Κέρασμα
πως το καλό και το κακό που ήρθε μπροστά μου σορηδόν
κερνάω απόψε σ’ όσους έδωσαν εδώ το παρόν.
Θα ’ μαι κουρσάρος εδώ σε μεγάλα σκοτάδια,
δεν θ’ αφήσω τίποτα όρθιο από οσα ρημάδια.
Σ’ αυτή τη κόκκκινη αρμάδα αφήνω πάνω την ψυχή μου
με τα μαντάτα απ’ τη βροχή θα ’ρθει και η ευχή μου,
ζωή μου, σου λέω είναι μόνο αυτό,
τώρα περνάω βουνά και πάω σε θάλασσες εγώ.
Έδεσα κόμπο το καλό και το κακό μου,
παίρνω μαζί και τον χειρότερο εαυτό μου.

Ποιος με περίμενε να ’ρθω σε μέρη άβροχα κι απάνεμα,
θα γίνω φλόγα κι όχι απλά προσάναμμα.
Το πλάνεμά σου φωτιά θα με κρατάει αναμμένο,
άρχισε αν θες, κάψε ό,τι θες, εγώ θα περιμένω.
Ξανά μες στο δροσάνεμο που σιγαναγαλλιάζω κι αράζω,
μακριά από το λευκό και το γαλάζιο.
Θα ’θελα να ’μουν, θες δε θες,
το γητεμένο παιδί που φοβήθηκες χθες.
Μείνε εκεί, γιατί η σιωπή επιστρέφει
και να μη χάσω τη πρεμιέρα μου γνέφει•
απλά είναι πρόταγμα και της φωτιάς μοιρασιά,
μου δείξες ψέμα μου το φόβο και καλά κρασιά.
Που με πας σ’ αυτό το τόπο το βλακόστρωτο
Που με πας κακοντημένο και μονόχνωτο
Πέτα με έξω με κλοτσιές απ’ το παλάτι
να τραγουδάω και να γελάω για να μείνει κάτι.

Θα περιμένω φωτιά μου έχω ριζώσει εδώ
βγαίνει από μέσα μου η πιο βαριά βλασφήμια
θα περιμένω φωτιά μου και θα φωνάζω από ’δω
μέχρι τα όμορφα να βρω μες στην ασχήμια.
Θα περιμένω φωτιά μου έχω φιλιώσει εδώ
βρήκα για πρώτη φορά τα συγκαλά μου
θα περιμένω φωτιά μου μέχρι το τέλος να δω
κι αν χρειαστεί θα σφίξω μόνος τη θηλιά μου.