Στου Kωσταντίνου τις αυλές πηάιν εξετρέχει
συνάφορμα1 του πηαδιού περβόλιν εφυτέψα
έχει μηλιές και κυωνιές, δάφνες και κυπαρίσσια
και κόκκινες τριανταφυλλιές εμάι2 με τις άσπρες.
Kαι μια μηλιά, χρυσομηλιά, εψήθη κ’ εμαράθη
κι άλλη μηλιά τής εμιλεί κι άλλη μηλιά τής λέει:
Mηλιά, τα μήλα σε βαρού μη ο καρπός σε κλίνει3
μη ο περιβολάρης σου απότιστη σ’ αφήνει.
Mη’έ τα μήλα με βαρού, μη ο καρπός με κλίνει
μη ο περιβολάρης μου απότιστη μ’ αφήνει.
Ανδρόυνον επέρασεν ωριοκαμαρωμένο
στον ίσκιο μου κοιμήθηκε κ’ ήφαγε τουν καρπό μου
κι από τις ομορφάες του εκλίνα τα κλωνιά μου.

1συνάφορμα: εξ αφορμής
2εμάι: μαζί
3κλίνει: γέρνει