Έχεις ποτέ νιώσει τ’ απόλυτο σκοτάδι
κι αυτή την όμορφη γλυκιά παρθένα θλίψη;
Όταν το σώμα σου δε νιώθεις ζωντανό
και η ελπίδα απ’ τα όνειρά σου έχει εκλείψει;

Τότε που γεύεσαι την πίκρα του θανάτου
και σε μαγεύει η πιο άγρια καταχνιά.
Είναι η ώρα που η ζωή δε σε δεσμεύει
και η μιζέρια σου την κόλαση ξυπνά.

Έχεις ποτέ δει τους αγγέλους να χορεύουν
τον πιο ακάθαρτο και πρόστυχο χορό;
Το υποσυνείδητο την ώρα εκείνη τρέμει
και ένα γίνεται με το συνειδητό.

Την ώρα εκείνη το σκοτάδι κυριεύει
και φέρνει ο πόνος το δικό του μεγαλείο.
Το πιο γλυκό και αγγελικό σε σένα πλάσμα
είναι ένα άγριο και αδάμαστο θηρίο.

Έχεις γνωρίσει την απόλαυση του μίσους
και την ασύγκριτη ενέργεια της οργής;
Είναι η στιγμή που βλέπεις όλη την αλήθεια
και η αλήθεια είναι απαίσια και φριχτή.

Είναι η στιγμή που οι αισθήσεις σου μιλούν
και φανερώνουν την κατάρα του μυαλού
και ξεπερνάς τα καθώς πρέπει της στιγμής
κι όλα τα όρια του απόκρυφου εαυτού.

Εγώ που έζησα την ώρα εκείνη νιώθω
εδώ και χρόνια να ’χω φύγει απ’ τη ζωή.
Είμαι ελεύθερος να είμαι στο κενό
και το κενό μου με γεμίζει πιο πολύ.

Εγώ κατέχω της κατάρας τα κρυφά
κι είναι αυτά που μου παρέχουν τη ζωή.
Έχω αφήσει πίσω όρια και σταθμά
γιατί εγώ έζησα την ύψιστη στιγμή.