Πολλά από όσα είπα τα έζησα νωρίς…
Φυλαχτό μια χούφτα χώμα πήρα μ’ άρωμα γης…

Πολλά από όσα είπα τα έζησα νωρίς,
άλλα πάνω με χιλιόμετρα πολλά και φόρα τράκαρα.
Κράτησα για πάρτη μου όλα τα εξ αρχής,
έσυρα μισοπεθαμένο το σκοτάδι απ’ τα τάρταρα.
Δαγκώματια μπουκιά και συναίσθημα μπαγιάτικο,
τρεμούλιασμα, ξύλιασμα καλόκαιριάτικο
κι όλα εδώ σ’ έναν τόπο αχαρτογράφητο
με κάτι το άθικτο, με το κόμπλεξ το αλάθητο.
Μαντάρα τ’ ωραίο κι η λαχτάρα του μες στο άσχημο,
αντάρα το μοιραίο, κατάρα το άτιμο.
Φανφάρα μοιάζει το γέλιο και γράφει κόπια το κλάμα,
σ’ ένα παράλυτο πόδι, κακοβαλμένη λάμα,
σ’ ένα βραχύσωμο πλήθος, ξεκάρφωτο μέλος
που από αιώνια αρχή γυρεύει γρήγορο τέλος.
Θνητή και γήινη μούσα για ένα τραγούδι ακόμα,
άλλο ένα ψέμα κι ένα όγδοο χρώμα.
Αφορμή δανεική να στάξει τ’ άχτι στάλα στάλα στα γραμμένα σου.
Τι ωραία ιδέα! Κλείσε τη τρύπα με τη πένα σου•
σημείο αναγνωρίσιμο για ραντεβού με φόβο αλλόκοτο
πάτημα στέργιο σε λασπότοπο.
Πονοκεφάλιασαν μεσσίες και προφήτες,
αφού σ’ όλο τον πλανήτη συναντώ συντοπίτες.
Δεν είναι μύθος ούτε κάτι το υπαρκτό•
Είν’ απλά μια χούφτα χώμα φυλαχτό.