Xήραν παιδίν εγέννησε και λεν τονε Πορφύλη.
Στα σίδερα το γέννησεν, στη φυλακή το θρέβει,
χρονιάρης πιάνει το σπαθί στα δύο το κοντάρι,
στα τρία και στα τέσσερα, πηνεύ’1 καβαλικεύει.
Πήνευσε, καβαλίκευσε, ’κατό δρόμους πηγαίνει
κι ως τ’ άκουσε κι ο βασιλιός πολύ τον εβαριώθη.
Ας σωρευτεί τ’ αλλάγι2 μου κι όλο προαλλαγιά μου
όποιος τρώει το (γ)έμα μου3 στον Πορφυλή να πάει.
Ως τ’ άκουσε κι ο Πορφυλής αρνιοβοσκός και βγήκε.
Bόσκει τα παραβόσκει τα, ’κατό δρόμους τα βγάζει.
Φανήκανε Σαρακηνοί σαν τ’ άστρα, σαν τα φύλλα.
Τ’ άστρα έχουνε μέτρωση, τα φύλλα έχουν ψήφους4
ετούτα μέτρος δεν έχουν και ψήφους κι εν ψηφιένται.
Nα μη σε πούμε αρνιοβοσκός, εδώ Πορφύλην είδετ’ ;
Eδώ Πορφύλ’ πολλά είναι, το ποιο Πορφύλ’ γυρεύετ’;
Eκειό της χήρας τον υγιό, της ερημιάς το ’γγόνι.
Xήρας υγιός εγώ είμαι, της ερημιάς το ’γγόνι.

1πηνεύ': πηδάει
2αλλάγι: σωματοφυλακή
3όποιος τρώει το (γ)έμα μου: όποιος μοιράζεται το τραπέζι μου
4ψήφους: μέτρημα