Ήμουνα δώδεκα χρονών,
γέννημα θρέμμα των καιρών
Ότι είχα σκάσει απ’ τ’ αυγό
κι είπα στη μάνα μου θα βγω
Να δω τον κόσμο...

Έκλεισα τα δεκαοχτώ,
παράτησα το πατρικό.
Φίλους δεν είχα να σκεφτώ,
ξεμπέρδεψα με το στρατό
Και πήρα δρόμο...

Έβγαλα εισιτήριο μακρύ ταξίδι ξεκινά.
Κανείς δε φεύγει αληθινά, αν ότι τον πονά δεν το ξεχάσει.
Τρένο η ψυχή μυστήριο δεν κάνει στάση πουθενά,
Περνάει απάτητα βουνά ζητώντας μια γωνιά να ξαποστάσει...

Ως τα τριάντα είχα βρει
το βήμα μου μες τη ζωή
Ένιωσα λίγη σιγουριά,
μα κάτι μ’έτρωγε βαθιά
Να συνεχίσω...

Πέρασα πόλεις και χωριά,
γνώρισα ανθρώπους και θεριά.
Γίναν τα χρόνια μου βαριά,
μα δε μου πήγαινε καρδιά
Να κάνω πίσω...

Έβγαλα εισιτήριο μακρύ ταξίδι ξεκινά.
Κανείς δε φεύγει αληθινά, αν ότι τον πονά δεν το ξεχάσει.
Τρένο η ψυχή μυστήριο δεν κάνει στάση πουθενά.
Περνάει απάτητα βουνά ζητώντας μια γωνιά να ξαποστάσει...