Την κουρτίνα τραβάει
πάλι εκεί ξενυχτάει
στο σαλόνι.
Τα κανάλια αλλάζει
αηδίες κοιτάζει
θυμώνει.
Λίγο λίγο ξεχνιέται
σε μια σκέψη πετιέται
και μένει.
Και θυμάται δυο μάτια
σ` ένα παζλ κομμάτια
πεθαίνει.

Και στο δωμάτιο
δεν μπαίνει πια ποτέ.
Έχει χαρίσει όλα τα ρούχα,
το κρεβάτι.
Ένα άδειο σπίτι η ψυχή της
ρημαγμένο
χωρίς να βρίσκει ν` ακουμπήσει
στην αγάπη.

Μες στον ύπνο της κλαίει
μη μ` αφήσεις του λέει
και λιώνει.
Το πρωί ο καφές της
πιο πικρός απ` το χτες της
κρυώνει.
Το παράθυρο ανοίγει
μα ο αέρας την πνίγει
θυμάται.
Φεύγουν άδειες οι ώρες
ακατοίκητες χώρες
φοβάται.

Και στο δωμάτιο
δεν μπαίνει πια ποτέ.
Έχει χαρίσει όλα τα ρούχα,
το κρεβάτι.
Ένα άδειο σπίτι η ψυχή της
ρημαγμένο
χωρίς να βρίσκει ν` ακουμπήσει
στην αγάπη.