Σκοτάδι στα φώτα, λοξόδρομοι ξύπνιοι,
σημάδια από ατμόσφαιρες που έχουν ξεφτίσει,
ποτάμια στα δέντρα, ξερά νταραβέρια,
ταμπέλες φτιαγμένες από ανάγλυφα χέρια,
δεν αφήνουν σημάδια στην άμμο του χρόνου,
γιατί εκεί επιμένουν, χωρίς να θαμπώνουν,
συμμορίες ζητιάνων την παράσταση κλέβουν,
το μελάνι τους χύνουν και βραβείο σου φέρνουν.

Το παίζεις άνετη, γνωρίζεις φάτσες,
μα δε σου καίγεται κανένα καρφί,
γιατί φοβάσαι τις δικές σου γκριμάτσες
όταν σου κάνουν κόρτε απ’ το γυαλί.

Να είσαι ελεύθερη γυρεύεις τρόπους,
μα δεν τους βρίσκεις και αγανακτείς
νομίζω θέλεις πιο πολλά απ’ τους ανθρώπους,
κι όταν στα δίνουνε αδιαφορείς.

Ποιος; Ποιος να στο πει;
Και ποιος να στο εξηγήσει;
Αυτό που φαίνεται αλήθεια είναι μισή.
Κι η άλλη μισή θα σε ξεσκίσει.

Με τραγιάσκες διατάζουν κολλημένοι ρουφιάνοι,
αλλά επίσης δεν ξέρουν πως το κόλπο δεν πιάνει,
αριστερές δεξιώσεις με θρησκόληπτα πέπλα,
στις ακούραμμους παίρνουν τη δικιά τους την έχθρα.

Ξέρεις και κρύβεσαι σαν τα ποντίκια,
μια μαύρη γάτα, λυσσασμένη ορμά,
χορεύεις ύστερα με δεκανίκια,
κάτω απ’ το πάτωμα με φωτά θαμπά.

Μα θα θυμάσαι πάντα ένα βράδυ,
«Ευτυχισμένη είμαι», μου `πες δειλά,
τρελά φεγγάρια σ’ είχαν βάλει σημάδι,
μ’ ένα τραγούδι που `χα πει απ’ τα παλιά.

Ποιος; Ποιος να στο πει;
Και ποιος να στο εξηγήσει;
Αυτό που φαίνεται αλήθεια είναι μισή,
κι η άλλη μισή θα σε ξεσκίσει.

Κρυφές εξατμίσεις τρυπάνε σαν σφαίρα,
τους τοίχους και λένε πως έρχεται η μέρα,
απλώνεται η φήμη, αγκαλιάζει την τρέλα,
και για έρωτα αρπάζουν το ακέφαλο τέρας.
Δεν αφήνουν σημάδια στην άμμο του χρόνου,
γιατί εκεί επιμένουν χωρίς να θαμπώνουν.
Ποτάμια στα δέντρα, ξερά νταραβέρια,
ταμπέλες φτιαγμένες από ανάγλυφα χέρια.

Δεν αφήνουν σημάδια στην άμμο του χρόνου,
γιατί εκεί επιμένουν χωρίς να θαμπώνουν.

Ποτάμια στα δέντρα, ξερά νταραβέρια,
ταμπέλες φτιαγμένες από ανάγλυφα χέρια