Τα είκοσι δυο της χρόνια
κεντημένα στον ταφτά
στο τραπέζι τα ανεβάζει
και λικνίζεται όλο νάζι.

Βρε, χορεύει τσιφτελέλι
βουτηγμένη στη χαρά
του Βοτακικού το μάγκα
και μου καίγεται η καρδιά.

Χορεύεις, Ελληνάκι μου
τα δίκια όλα δικά σου
μα η ψυχή του τραγουδιού
δε φτάνει ούτε στα αφτιά σου
χορεύετε, Ελληνάκια μου
και ανύποπτα γλεντάτε
μα της ψυχής τα λούλουδα
μην τα νυχτοπατάτε.

Πώς μου μοιάζει σαν να στέκει
σε ένα βάθρο θλιβερό
αλλά αυτή τριγύρω βλέπει
μα εγώ βλέπω το κενό.

Τσιφτετέλι του Ζαλόγγου
και της λύτρωσης γκρεμός
τα τραγούδια κι η ιστορία
ξαναγράφονται αλλιώς