Χρόνια το κοιτάζω
έτσι να γεμίζει
και να μη φωτίζει
ούτε μια στιγμή μου.

Στο δικό του κύκλο
λίγο να χωρέσω
να του συγχωρέσω
τη μισή ζωή μου.

Το στρογγυλό καθρέφτη
τον ψεύτη και το φταίχη
και να` βλεπα να πέφτει
θρύψαλα να γενεί
να ράγιζε η γη του
και να` βγαινε η ψυχή του
νύχτα φεγγαριασμένη
άλλη να μη με βρει.

Τι κι αν το μαλώνω
και στο φως του λυώνω
ούτε που με βλέπει
τέτοια λησμονιά.

Τόσα του χρεώνω
που με βασανίζει
κάθε που γεμίζει
πίκρα και ζημιά.