Στο παράθυρό μου
σ’ ονειρεύομαι συχνά
πως στο δρόμο περνάς
με κοιτάς, μου γελάς
και την πόρτα χτυπάς

Μα δε γίνονται αυτά
τα φαντάζομαι απλά
όπως ήταν παλιά

Έτσι είναι η ζωή
ένα τέλος, μια αρχή
ενός πάθους πνοή

Ψυχή μου σε ψάχνω
τα ίχνη σου έχουν χαθεί
μια τελίτσα μικρή
μια εικόνα θολή
ηλιαχτίδα ψυχρή

Ας γίνεις η σκιά
που θα φεύγει αργά
κι ίσως να ξεχαστεί

Μα δε γίνονται αυτά
όταν θέλει η καρδιά
φεύγει η λογική

Μα δε γίνονται αυτά
τα φαντάζομαι απλά
όπως ήταν παλιά
ναι....

Τα μάτια μου κλείνουν
ίσως κοιμηθώ μετά
να ονειρευτώ
πως τον έρωτα ζω
για μια ακόμη φορά

Σαν ταινία παλιά
θερινό σινεμά
με πλαστά σκηνικά

Σ’ έναστρο ουρανό
θέλω να βυθιστώ
και στο φως να χαθώ

Μα δε γίνονται αυτά
τα φαντάζομαι απλά
όπως ήταν παλιά