Μόνα τα βουνά
σιωπηλά, μακρινά,
μόνα τα βουνά
τα γλυκά δειλινά.
Μες στα φύλλα της καρδιάς
σαν σημάδι της σκουριάς
μένουν όσα δεν ξεχνάς
κι η βαθιά η μοναξιά
η βαθιά...

Σαν εικόνα μέσα σ’ εκκλησιά
απομένει η μοναξιά,
στην καρδιά μου άναψε φωτιά.
Ας χανόταν, Θεέ μου, η ερημιά
να μην έχω ανάμνηση καμιά
στην καρδιά μου άναψε φωτιά...

Όλα μακρινά
και κανείς πουθενά
μένει όποιος πονά
και όποιος φεύγει ξεχνά.
Μες στους ήχους της βραδιάς
σβήνει ο χτύπος της καρδιάς
όλα μόνος τα περνάς,
στη βαθιά μοναξιά,
στη βαθιά...