Μες στα όνειρά μου έρχεσαι τα βράδια
στων ματιών τις άκρες δυο μικρά πετράδια
τη γνωστή σου θέση στο πλευρό μου παίρνεις
για να σε δεχτώ.

Νιώθω να μ’ αγγίζεις τρυφερά στα χείλη
πριν καλά καλά ο ήλιος ανατείλει
δεν μιλάς καθόλου σαν να περιμένεις
κάτι να σου πω.

Ήσουν η ζωή μου κι ήμουν άνθρωπός σου
όλα μου τα πλούτη, το χαμόγελό σου
όμως μ’ ένα βήμα δε γυρίζει ο χρόνος
πάλι απ’ την αρχή.

Ήσουν η ζωή μου κι ήμουν άνθρωπός σου
μια αγκαλιά τις νύχτες κι άγιο φυλαχτό σου
τώρα την καρδιά σου βασανίζει
ο πόνος και η ενοχή.

Η σκηνή που βλέπω είναι πάντα ίδια
ένα αστέρι πέφτει στα αποκαΐδια
μέσα από τις στάχτες δεν ξαναγεννιέται,
χάνεται στη γη.

Σε βαραίνουν τύψεις, φαίνεται στο βλέμμα
να που τα ωραία έχουνε και τέρμα
ό, τι κι αν υπάρχει μέσα μου σ’ αρνιέται,
γίνεται κραυγή.

Ήσουν η ζωή μου κι ήμουν άνθρωπός σου
όλα μου τα πλούτη, το χαμόγελό σου
όμως μ’ ένα βήμα δε γυρίζει ο χρόνος
πάλι απ’ την αρχή.

Ήσουν η ζωή μου κι ήμουν άνθρωπός σου
μια αγκαλιά τις νύχτες κι άγιο φυλαχτό σου
τώρα την καρδιά σου βασανίζει
ο πόνος και η ενοχή.