Χάνομαι...
Στους έρημους δρόμους, στη γέρικη πόλη,
στους μπλε αστυνόμους με μαύρο πιστόλι,
στα μπαρ στα υπόγεια τις νύχτες με όργια
χάνομαι, χάνομαι.

Στ’ αγέλαστο πλήθος μπροστά στο φανάρι
σ’ εκείνο το είδος που φέρνει το ζάρι,
μιας χώρας που ιδρώνει στο ίδιο μπαλκόνι.

Χάνομαι...

Στο σώπα όπου να ’ναι, στον τοίχο που ελπίζει
σ’ αυτούς που πουλάνε, σε ότι γυαλίζει
κάτω απ’ του κόστους για να βρουν το φως τους
χάνομαι, χάνομαι.

Στην πόρτα που κλείνω, στα μούτρα του κόσμου
σ’ εσένα που αφήνω να είσαι ο δικός μου,
στο κάτσε στο σήκω του χώρου που ανήκω.

Χάνομαι...