Βαρέθηκα τα ίδια και τα ίδια
Να περιφέρονται εντός μου και εκτός
Τα όνειρα μου να ταΐζουνε σκουπίδια
Και να μην είμαι ο δικός μου εαυτός
Δε θέλω να μου σφίγγουνε το χέρι
Να με χτυπούν στην πλάτη φιλικά
Και από πίσω να κραδαίνουν το μαχαίρι
Το έργο το `δα και για πολλοστή φορά

Πώς να ξεφύγω πως ν’ αλλάξω τη ζωή μου
Το συρματόπλεγμα να σπάσω μια στιγμή
Πόσο αγώνα έχω κάνει στην ψυχή μου
Για να διαλέγω τη δική μου φυλακή

Βαρέθηκα να ζω σ αυτή την πόλη
Να `μαι στο ράφι αναλώσιμο χαρτί
Να `χω στον κρόταφο συνέχεια ένα πιστόλι
Και τον μπαμπούλα να φοβάμαι από παιδί
Κι οι αγάπες που πορεύτηκαν μαζί μου
Ένα μονάχα να’ χουν κατά νου
Στο χώρο τους να περιφράξουν το κορμί μου
Τις θάλασσες ν’ αλυσοδέσουν του μυαλού

Πώς να ξεφύγω πως ν’ αλλάξω τη ζωή μου
Το συρματόπλεγμα να σπάσω μια στιγμή
Πόσο αγώνα έχω κάνει στην ψυχή μου
Για να διαλέγω τη δική μου φυλακή