Μέσ’ τη ζωή που χρόνια μοιραζόμουν
Πριν τα χρώματα ανθίσουν στα κλαριά
Ποιες είναι οι μέρες που θά `χω να θυμάμαι
Ποιες είν’ αυτές που θα φέρουν λησμονιά

Γεννιέμαι κάθε νύχτα μέσα στο σκοτάδι
Απλώνω τα όνειρά μου στα χέρια σου απαλά
Τόσα πολλά που δε θα τ’ αντέξεις
Τόσα πολλά που γίνονται φωτιά

Έχω να σου δείξω της μοίρας το σημάδι
Έχω να σου φέρω της άνοιξης φτερά
Πέτρινα χάδια που σβήνουν σ’ ένα βράδυ
Κι έρημους δρόμους που μοιάζουν μαχαιριά

Είμαι ο πατέρας και ο γιος της ίδιας μάνας
Είμαι μια λέξη σε μια φτηνή βρισιά
Βράχος και ρίζα που μάθανε αντάμα
Να ζουν και να πεθαίνουν στην ίδια αγκαλιά