Σιγά – σιγά, ψιθυριστά
αχνοπατούνε των ονείρων τα παιδιά.
Ανηφορίζουν στου ανέμου τα σκαλιά
κι αποκοιμούνται στ’ ουρανού την αγκαλιά.

Κι ο ουρανός χαμογελά.
Τα νανουρίζει με μια μούσα Παναγιά.
Κι όταν ξυπνάνε, σιγοτραγουδάνε
και ξαναχάνονται στα σύννεφα βαθιά.

Κι όταν βραδιάζει, κατεβαίνουνε στην πόλη.
Κατηφορίζουν σε σοκάκια σκοτεινά,
για ν’αλητέψουν και νύχτα να μαζέψουν,
φωτιά ν’ ανά , φωτιά ν’ ανάψουν στη χαρά…
Κι όταν χαράζει κι η μέρα τα τρομάζει,
ξαναγυρνάνε στ’ ουρανού την αγκαλιά…

Να μ’ αγαπάς, να μ’ αγαπάς.
Ψηλά στα σύννεφα, στ’ αστέρια να με πας.
Κλείσε τα φώτα και πάρε με σαν πρώτα
κει που κοιμούνται των ονείρων τα παιδιά...

Κει που κοιμούνται των ονείρων τα παιδιά…