Λέω πως είναι άνοιξη και θα τ’ αντέξω πάλι
Θα κάνω το πικρό γλυκό σε μία παραζάλη
Που ‘ναι φαρμάκι φάρμακο κι ανάγκη όπου με βγάλει
Χρόνια κρατάω σφραγιστό ετούτο το μπουκάλι

Χρόνια που εσύ δεν έρχεσαι κι ούτε σημάδι δίνεις
Δε θα τ’ ανοίξω τι ωφελεί χρονιές να τις συγκρίνεις
Χρόνια που εσύ δεν έρχεσαι κι ούτε σημάδι δίνεις
Είναι χαζό είναι πικρό μονάχος σου να πίνεις

Λένε πως το φθινόπωρο βαραίνει το σταφύλι
Λυγίζουν σπάνε τα κλαριά χωρίζουνε οι φίλοι
Το δάκρυ σαν μονόγραμμα κεντάει το μαντήλι
Ποτήρι θα το πίνει η γη με ραγισμένα χείλη

Μα εγώ κρατάω σφραγιστό ετούτο το μπουκάλι
Χωρίς εσένα δεν μπορώ να με πονέσω πάλι
Δε θα μεθύσω, τι ωφελεί μονάχος σου να πίνεις
Τι ωφελεί μονάχος σου χρονιές να τις συγκρίνεις

Χρόνια κι εσύ δεν έρχεσαι κι ούτε σημάδι δίνεις
Είναι χαζό είναι πικρό μονάχος σου να πίνεις
Δε θα μεθύσω, τι ωφελεί μονάχος σου να πίνεις
Είναι χαζό είναι πικρό μονάχος σου να πίνεις