Μια δοξαριά από βιολί με πλάνεψε
χρόνια της νιότης μου ζωντάνεψε.
Οι νότες του βιολιού από βροχή παρμένες
αργόσυρτες και παραπονεμένες.

Άκουσα από παράθυρο μισάνοιχτο να βγαίνει
μια δοξαριά κι νιότη μου η περασμένη.

Μια νύχτα σαν αερικό που τριγυρνούσα
παρέα με τη σιωπή μου περπατούσα.
Κάτι στιγμές σαν και αυτή τη μαγεμένη
γεννιέται μάλλον μια ζωή και μια ζωή πεθαίνει.