Ένα παράπονο κρυμμένο
ξεσπάει σαν το κλάμα της βροχής
μ’ ένα τραγούδι και μια κατάθεση ψυχής
σ’ ένα ποτήρι στραγγισμένο

Ένα ζεϊμπέκικο θλιμμένο
κάνει το πάτωμα να αιμορραγεί
καθώς σπαράζει η πλανεμένη μου η ζωή
για ένα πάθος ξοφλημένο

Κάποια μου ελπίδα ξεγραμμένη
Κι ένας καημός που κόβει σαν γυαλί
για μιαν αγάπη που πίστεψα τόσο πολύ
μα ήταν σκάρτη, ήταν ξένη