Ώρα εφτά και σηκώνεσαι δουλεύεις για να ζήσεις και σκοτώνεσαι
να τα προλάβεις όλα θέλεις και αγχώνεσαι
τρέχεις και δε φτάνεις βεβηλώνεσαι.
Απογορεύεται η ταχύτητα, το κάπνισμα, το πάτημα
στο πράσινο στο πάρκο το σκυλί,
απαγορεύεσαι και εσύ, δεν επιτρέπεσαι εσύ.

Μην αγγίζεις, μόνο να περπατάς
δίχως ταυτότητα στο δρόμο μη γυρνάς
δε μπαίνεις εκεί μα μόνο κοίτα από μακριά
έτσι κι αλλιώς δεν έχεις πια λεφτά

Ελευθερία άλλοι σου τάξανε
μα μες στη φτώχια σε πετάξανε
τα μυαλά σου τα αλλάξανε
με στη μιζέρια σε φράξανε
στη μιζέρια σε φράξανε

Ώρα δώδεκα ξαπλώνεις για όλη τη μέρα μετανιώνεις
πήρες πρέφα τη ζωή σου πως σκοτώνεις
και τις τύψεις κουκουλώνεις
Σου απαγορέψανε να ζήσεις τελικά όπως φανταζόσουνα
παιδί, στη φέρανε σε βάλανε στο σύστημα
μ’ αόρατα μαστίγια σε χτυπάνε, σε πληγώνουν
Απαγορεύεται να είσαι εσύ.

Μας τα μάθαν όλα λίγα λίγα κι όλα στην ώρα τους
να σκοτώνεις κάθε αύριο, εσύ για το τώρα τους
η ζωή σου να χωράει φτιάξανε σε ένα προάστιο
είσαι όμως λάθος σε βασίλειο τεράστιο.