Σαν ανοιξιάτικο καράβι, όλο πανιά χρωματιστά
Όσα η ζωή σου έχει βάρη, τα ‘ριξες μέσα στα νερά
Το άχρηστο ρούχο σου βυθίζεις στη ρότα σου την ξωτικιά
Τον μυστικό αγώνα αρχίζεις, κείνον που η θάλασσα ζητά

Βλέπεις το γυάλισμα του απείρου στο σώμα σου ν’ αντανακλά
Κι είσαι το μέτρο ενός ονείρου αυτού που η ζωή χρωστά
Ξέφρενο, ανόθευτο μεθύσι, σώμα απαλό και φωτεινό
Αστείρευτη, αρχαία βρύση, άσπρο στεφάνι μυθικό

Σαν μια φωτιά μέσα στο χιόνι που μας καλεί από μακριά
Είσαι ένα φως που ελευθερώνει αυτούς που τρέμουν τα στοιχειά
Στην πλώρη όρθιο το κορμί σου, το στόμα σου υγρός χρησμός
Άπλετη ακούγεται η φωνή σου για σένα δε μετρά ο καιρός