Δέκα δέκα ζω τα χρόνια
πριν την ώρα μου γερνώ
στα παπούτσια μου κορδόνια
έχω γίνει και περνώ

Και περνώ τα μύρια όσα
και μισώ που σ’ αγαπώ
και ποιος ξέρει ακόμα πόσα
και ποιος ξέρει αν θα σωθώ

Με το φως που ξημερώνει
πέφτω για να κοιμηθώ
και μαζί σου ούτε σεντόνι
δε μου λες να μοιραστώ